شرکت ژاپنی Fujifilm در حال کار بر روی پروژه‌ای است تا فضای ذخیره‌سازی یک نوار را تا سال ۲۰۳۵ میلادی به ۲٫۵ پتابایت (تقریباً ۲۵۰۰ ترابایت) برساند. این در حالی است که بیشترین فضای ذخیره‌سازی یک Tape اکنون تنها ۳۰ ترابایت است. فوجی‌فیلم چگونه قرار است به چنین جهشی دست یابد؟ ادامه‌ی این مطلب را از دست ندهید.
شاید با توجه به پیشرفت‌های چشمگیر تکنولوژی در زمینه‌ی تجهیزات ذخیره‌سازی، باور این موضوع برای بسیاری سخت باشد که هنوز هم نوارهای ساده‌‌ی Tape Drive، پر استفاده‌ترین ذخیره‌ساز داده‌ها در جهان هستند. در واقع بزرگ‌ترین داده‌پردازهای دنیا در دیتاسنترهای غول پیکر خود، هنوز هم داده‌ها را بر روی کارتریج نوار ذخیره می‌کنند.
در این میان نسل هشتم از نوارهای مغناطیسی LTO، بیشترین استفاده را در این مراکز داده دارند. نوارهایی که هرکدام در بهترین حالت، فضای ذخیره‌سازی ۳۰ ترابایتی فشرده و سرعت انتقال دیتای ۷۵۰ مگابایت بر ثانیه‌ای را ارائه می‌دهند. به همین شکل تا کنون میلیاردها ترابایت داده در دیتاسنترهای سراسر جهان برای دهه‌ها ذخیره و بایگانی شده‌اند.
اما همچنان که زمان می‌گذرد، حجم داده‌های ذخیره سازی بیشتر شده و طبیعتاً نیاز مجموعه‌های بزرگ برای تکنولوژی‌های به‌روز ذخیره‌سازی با سرعت انتقال و ظرفیت بالاتر، خود را بیشتر از قبل نشان می‌دهد.
از این رو شرکت Fujifilm در هفته‌ای که گذشت از نقشه‌ی راه دراز مدت این شرکت رونمایی کرد که در آن فوجی قصد دارد با طی کردن پروسه‌ای ۱۵ ساله به تولید کارتریج‌های ۱ پتابایتی با مواد جدید و سبک نو در ضبط مغناطیسی دست پیدا کند. برای درک بزرگی این عدد باید گفت که هر پتابایت معادل ۱۰۲۴ ترابایت داده است.
در حال حاضر سازندگان کارتریج نواری از Tapeهایی با لایه‌ی مغناطیسی متشکل از ذرات باریم فریت (BaFe) استفاده می‌کنند. این نوع کارتریج‌ها می‌توانند تا ۱۲ ترابایت داده‌ی Native یا ۳۰ ترابایت داده‌ی فشرده شده را در خود ذخیره کنند و انتظار می‌رود ظرفیت آن‌ها تا سال ۲۰۲۶ میلادی به حدود ۱۰۰ ترابایت هم برسد.
در ماه نوامبر نیز فوجی‌فیلم و IBM از فناوری جدیدی برای سال ۲۰۲۹ در نوارهای مغناطیسی رونمایی کردند که در آن با استفاده از لایه‌ی مغناطیسی استرانیوم فریت (SrFe)، کارتریج‌ها قادر خواهند بود تا ۵۸۰ ترابایت را در خود جای دهند.
به منظور افزایش بیش از پیش ظرفیت ذخیره‌ی نوار، فوجی‌فیلم در صدد است از نوارهای حاوی لایه‌ی مغناطیسی مبتنی بر نانوذرات اکسید آهن (اپسیلون فریت) استفاده کند که بسیار کوچک بوده و می‌توانند Trackهایی بسیار باریک و با تراکم خطی بالا را ایجاد کنند.
برای ثبت صحیح داده‌ها در چنین سطح کوچکی، خصوصیات مغناطیسی ماده باید تغییر کند. به همین منظور، فوجی‌فیلم قصد دارد از روشی به نام ضبط مغناطیسی Focused-Milimeter-Wave-Assisted (F-MIMR) برای تغییر جهت قطب مغناطیسی اپسیلون فریت استفاده کند که در آن از نور تراهرتز (THz) بهره گرفته می‌شود.
علاوه‌بر افزایش تراکم و ظرفیت در نوارهای جدید، فوجی‌فیلم موفق به افزایش چشمگیر سرعت ذخیره‌ی اطلاعات (Writing) روی نوارهای F-MIMR شده است. مدت زمان مرسوم معمولی برای رایت کردن اطلاعات روی حافظه با مقیاس نانوثانیه اندازه‌گیری می‌شود. این درحالی است که فناوری F-MIMR قرار است داده‌ها را با سرعتی در مقیاس پیکوثانیه روی نوار به ثبت برساند.
با این حال Epsilon Ferrite و F-MIMR هردو از تکنولوژی‌های نوظهور هستند و به نظر نمی‌رسد فوجی‌فیلم قصد داشته باشد پیش از برنامه‌ی ۱۵ ساله‌ی خود و تکمیل این طرح، از آن استفاده عملی کند.
با وجود این، این فناوری Fujifilm را قادر می‌سازد تا کارتریج‌های ۱ پتابایتی تولید کند که با در نظر گرفتن نسبت ۲٫۵:۱، قادر به ذخیره‌ی داده تا ۲٫۵ پتابایت خواهند بود. چنین پیشرفتی می‌تواند انقلابی نو در عرصه‌ی ذخیره‌سازی را رقم زند که بار سنگینی را از دوش دیتاسنترهای بزرگ جهان، همچون شرکت گوگل، بر خواهد داشت.
