این روزها رقابت سنگین بین اپراتورهای بزرگ کشور در راه‌اندازی سایت‌های مخابراتی ۵G است و هر هفته خبری از رونمایی از یک سایت جدید در منطقه‌ای از یکی از شهرهای کشور شنیده می‌شود. اما در این میان هیچ تحول خاصی در زمینه اینترنت ثابت دیده نمی‌شود و تعداد کاربران آن در کشور روز به روز کمتر و کمتر می‌شود.
بیشتر کاربران ایرانی متولد دهه‌های ۵۰، ۶۰ و ۷۰، اولین ملاقات خود با اقیانوس بی‌کران اینترنت را پس از شنیدنی مقدمه‌ای با نوای قیژو ویژهای اتصال مودم‌های Dial-up تجربه کردند و بعدها که اینترنت ADSL از راه رسید تصور می‌کردیم که این نهایت سرعت اتصال است و بسیاری از رویاهامان برآورده شده است.
راهی که تنها با همان کفش‌های ابتدایی پیمودیم
طی سال‌ها، اینترنت به اصطلاح پر سرعت که از طریق خطوط تلفن ثابت و در ابتدا با سرعت ۶۴ کیلوبیت بر ثانیه ارائه می‌شد به سرعت‌هایی تا ۱۶ مگابیت بر ثانیه برای کاربران عادی رسید ولی نکته مهم در مورد این خطوط معضلات فراوانی است که برای ثبت نام و اشتراک یکی از اپراتورهای فعال در کشور وجود دارد.
اگر این روزها برای دریافت اینترنت ثابت با شرکت مخابرات ایران یا یکی دیگر از شرکت‌های ارائه‌دهنده خدمات اینترنت ثابت تماس بگیرید، باید فرد بسیار خوش‌شانسی باشید تا به مرحله دریافت اینترنت روی خطوط خود برسید. در این حالت یا باید در شهر و منطقه‌ای زندگی کنید که بستر مخابراتی جدید و با پتانسیل بالایی دارد یا از بندهای پ برای جلو افتادن در صف اختصاص اشتراک استفاده کنید تا بتوانید مجوز رانژه یک خط و اینترنت ADSL را دریافت کنید.
در واقع در تماس با اپراتورها در بیشتر شهرهای کشور پاسخ پیش‌فرض این است که نام شما در لیست انتظار ثبت شده و به محض اختصاص فضای خالی، شرایط اتصال به شبکه را فراهم می‌کنیم؛ وعده‌ای که گاهی اوقات چندین ماه به طول می‌انجامد.
برای خرید اینترنت ثابت آنقدر مصائب جلوی پای مشترکان قرار می‌گیرد که در بسیاری موارد آنها را منصرف می‌کند
این مشکل دقیقاً بدان معناست که در مقایسه با اینترنت بی‌سیم، عملاً فعالیت خاصی برای توسعه اینترنت ثابت انجام نشده و یا بسترهای موجود آنقدر قدیمی هستند که هر گونه تلاشی برای توسعه آنها، هزینه‌های سرسام‌آوری را روی دوش تنها متولی واقعی بسترسازی ارتباط اینترنت ثابت می‌گذارد که شاید از توان و حوصله آن خارج باشد.
در همین زمینه گزارش اخیر سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی که با بروزرسانی برای سه ماهه سوم سال ۹۹ منتشر شده نشان می‌دهد که ضریب نفوذ اینترنت پهن باند ثابت در کشور تنها ۱۱.۵۷ درصد بوده که نسبت به ۳ ماهه قبل از این، تغییر محسوسی نداشته است. طبق آمار منتشر شده هم اکنون ۹ میلیون و ۷۱۸ هزار و ۴۳۹ مشترک در کشور از فناوری‌های اینترنت ثابت استفاده می‌کنند و نسبت به ۳ ماهه دوم سال ۹۸ تنها حدود ۳۰۰ هزار مشترک به این آمار اضافه شده است.
لازم است تا به این نکته نیز اشاره کنیم که تمایل کاربران و همین افزایش ۳۰۰ هزار نفری به اینترنت ثابت نیز تا حد بسیار زیادی مدیون بیماری کرونا و افزایش تمایل کاربران به استفاده از اینترنت ثابت برای امور تحصیلی است. در واقع قیمت مناسب، تنها وجه برتری این روش اتصال به اینترنت در مقابل اینترنت موبایل است که البته مصائب ویژه خود را هم دارد.
حتی اندک رشد اینترنت ثابت سال اخیر هم به دلیل بیماری کرونا بوده است
البته باید به این نکته نیز اشاره کنیم که ضریب نفوذ اینترنت موبایل در کشور ۹۲.۴۹ درصد است و بیش از یک میلیون نفر در کمتر از ۳ ماهه گذشته به تعداد مشترکان اینترنت موبایل افزوده شده است.
در پایان ۳ ماهه سوم سال ۹۹ بیش از ۷۷ میلیون و ۷۰۶ هزار و ۸۸۵ نفر مشترک اینترنت موبایل در کشور هستند. این در حالی است که ضریب نفوذ اینترنت سیار در ۳ ماهه دوم سال ۹۹ حدود ۹۱ درصد بوده و ۷۶ میلیون و ۵۳۱ هزار نفر در کشور مشترک اینترنت موبایل بودند. طی آمار منتشر شده رگولاتوری مجموع ضریب نفوذ اینترنت در کشور ۱۰۴٫۰۶ درصد است و ۸۷ میلیون و ۴۲۵ هزار و ۳۲۴ مشترک اینترنت در کشور فعال هستند.
بر اساس این آمار باید اعلام کرد، در حالیکه ۸۸٫۸۸ درصد از مردم کشور استفاده از اینترنت موبایل نسل سه و چهار را مورد استفاده قرار می‌دهند، سهم اینترنت ثابت یا همان ADSL تنها ۹ درصد است و اندکی بیش از یک درصد از کاربران از اینترنت TDLTE استفاده می‌کنند.
سرنوشت اینترنت ADSL در ایران
کیفیت بسیار پایین خطوط در بسیاری از شهرها و محلات، شانس کم دریافت اشتراک و به اصطلاح رانژه شدن خط در بسیاری از شهرهای کشور، عدم توسعه کافی و عدم ارائه خدمات در مناطق کمتر توسعه یافته و همچنین عدم تمایل بخش خصوصی در این بخش به دلیل قیمت تمام شده راه‌اندازی بستر ارتباطی و بسیاری موارد دیگر را باید از دلایل عدم اقبال کاربران به اینترنت ثابت و پر سرعت دانست.
اما به راستی راهکار گسترش این شبکه‌ها چیست؟ آیا باید همه ما به سمت فناوری ۵G و دیگر فناوری‌های بی‌سیم حرکت کنیم و اینترنت ثابت روز به روز نقش کمرنگ‌تری در ارتباطات ما داشته باشد؟ آیا می‌توانیم به استفاده از روش‌های اینترنت سیمی جدیدتر مانند انتقال اینترنت از طریق خطوط برق نیز بیندیشیم و یا بهتر است همه چیز را به دنیای بی‌سیم ببریم؟
نظر شما دوستان در این مورد چیست؟ اینترنت بی‌سیم را ترجیح می‌دهید یا ADSL؟ دلایل خود را در بخش نظرات با دیگران به اشتراک بگذارید.
